Vier tafels met elk een ander formaat, hoogte en kleur staan als een houten lappendeken tegen elkaar geschoven. ‘Wie wil er een lekker champignonsoeppie?’, vraagt maatschappelijk werker Natalie Link. Er klinkt instemmend gemompel, afgewisseld met protest van eters die niets moeten hebben van champignons.
Het is 12 uur, lunchtijd in het Haagse buurthuis van stichting Schroeder van der Kolk op de Kerketuinenweg. Een stuk of twintig mensen zitten vrolijk te keuvelen, af en toe kijkt een klant met winkelmandje waar de kakofonie vandaan komt.
Als Link, de sociaal beheerder van het buurthuis, weer een nieuwsgierig gezicht om het hoekje ziet kijken, strijkt ze haar luipaardprint-gilet glad en snelt ze erop af: ‘Wilt u misschien meelunchen? Iedereen is welkom.’
Meedraaien
Het buurthuis bevindt zich in een kringloopwinkel, tussen stellingkasten met vergeelde draaischijftelefoons, vergeten lp’s en bakken vol knikkers: dertig stuks voor een eurootje.
Schroeder biedt kwetsbare mensen toekomstperspectief via zeven kringloopwinkels, vijf buurthuizen en een grote werkplaats waar spullen worden opgekalefaterd voor de verkoop.
Cliënten krijgen hier de kans om mee te draaien in werk, dagbesteding of persoonlijke begeleiding. Het gaat bijvoorbeeld om (ex-)verslaafden, mensen die via de reclassering een taakstraf hebben gekregen of die een afstand hebben tot de arbeidsmarkt.
Uitstel van betaling
Dat doet Schroeder al 102 jaar, maar nu heeft de stichting uitstel van betaling aangevraagd. ‘Het huishoudboekje is uit balans’, zegt directeur Pauline van Schie. Als het doek valt, zal dat ingrijpend zijn voor de ruim driehonderd medewerkers, cliënten en vrijwilligers voor wie de organisatie een veilige basis is. Er wordt gewerkt aan een doorstart.
Bij de lunch is Kees Cluistra (79) aangeschoven. De Hagenees geeft een les Haagse voetbalgeschiedenis over zijn club, Holland Sport. Na het overlijden van zijn vrouw werd hij eenzaam. ‘Ik was toe aan een babbel, en die vond ik hier.’
De financiële problemen van Schroeder kwamen daarom hard binnen, maar hij maakt zich vooral zorgen om de medewerkers: ‘Ze zijn zo lief en dit is hun baan. Ik kom maar aanwaaien. Misschien moet ik straks wel iets anders verzinnen, een biljartvereniging of een klaverjasclub.’
Moeilijk op de rit
Beheerder Link benadrukt juist wat het zou betekenen voor de cliënten. ‘Voor de meeste mensen is dit buurthuis hun enige netwerk, het enige moment dat ze de deur uit komen. Voor hen is er geen alternatief. Met al die wachttijden in de ggz is het juist zo belangrijk dat ze hier gewoon kunnen binnenlopen.’
Op 100 meter van de kringloopwinkel en het buurthuis breekt directeur Van Schie op kantoor haar hoofd over het voortbestaan van de stichting. Ze is een half jaar geleden in dienst gekomen, met de opdracht van de raad van toezicht om ‘alles weer op de rit te krijgen’.
Dat blijkt moeilijker dan verwacht. Lonen, huren, energie – alles is duurder geworden. ‘De lasten blijven stijgen, terwijl de inkomsten dat niet doen.’
Bovendien is Schroeder een belangrijke aanbesteding misgelopen en heeft daardoor flink minder budget voor het zogeheten Werkfit-traject: een re-integratietraject op de arbeidsmarkt voor mensen die lange tijd niet hebben gewerkt. Daardoor kan de stichting minder cliënten helpen re-integreren.
Harde keuzes nodig
Van Schie heeft vroegtijdig aan de bel getrokken. ‘We hebben tot de dag van vandaag aan al onze betaalverplichtingen voldaan. Maar als het langer was doorgegaan, dan hadden we een probleem gekregen. Surseance van betaling geeft rust om op zoek te gaan naar een duurzame oplossing.’
Om een faillissement voor te blijven, maakt de directie een plan met een bewindvoerder. ‘We zullen harde keuzes moeten maken, want we zijn nu verlieslijdend. Dus sommige aspecten van de bedrijfsvoering kunnen niet meer worden voortgezet.’
Van Schie heeft goede hoop dat de stichting het hoofd boven water zal houden. ‘Maar daarvoor is de steun van de gemeente Den Haag cruciaal.’ De twee partijen voeren gesprekken over subsidies en samenwerking.
‘Het was mijn redding’
In het kantoorpand zit ook een grote werkplaats, met onder meer een houtbewerkingsplek. Hier krijgen oude meubels een nieuw leven ingeblazen voordat ze in de Schroeder-kringloopwinkels worden verkocht. Een handjevol mensen staat er een berg kleding te sorteren.
Patrick Breuker (23), een beer van een vent met een ontwapenende twinkeling in zijn ogen, staat naast een rek vol tassen. ‘Vorig jaar kwam ik hier binnen door een taakstraf. Dat was mijn redding: ik zat al jaren thuis, aangezien ik ontslagen was bij mijn vorige baan en verslaafd was aan wiet en hasj.’
Breuker is blijven plakken via het Werkfit-traject, waar Schroeder dit jaar de aanbesteding voor kwijtraakte. ‘Het is de bedoeling dat ik uiteindelijk een normale baan krijg.’ Zijn droombaan is om beveiliger te worden. ‘Maar eerst moet ik hier nog dingen leren. Zoals beter leren communiceren en er een vollere werkweek van te maken.’
Stok achter de deur
Waar Breuker uiteindelijk hoopt Schroeder te kunnen verlaten, is Eve Bardin (65), voorzitter van de cliëntenraad, van plan nooit meer weg te gaan. Ze zit in haar eigen kantoortje. 25 jaar geleden kwam ze bij Schroeder binnen als cliënt. Om te herstellen van een heroïneverslaving werd een dagbesteding bij de stichting geopperd.
Inmiddels is ze bemiddelaar tussen de cliënten van Schroeder en het bestuur. ‘Ik wilde vroeger altijd vertaler worden. Dat doe ik nu ook: van de taal van de straat naar het bestuur van een grote organisatie.’
Ze mag bijna met pensioen gaan, maar had juist geregeld dat ze langer kon blijven werken. ‘Schroeder is mijn stok achter de deur. Ik kan niet zonder.’
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
