Χρειάστηκε να κάνω 16 χημειοθεραπείες και 32 ακτινοβολίες μετά την επέμβαση για τον καρκίνο του μαστού για να κερδίσω και πάλι τη ζωή μου. Ως γυμνάστρια και δρομέας μεγάλων αποστάσεων δεν θα μπορούσα με τίποτα να βγάλω την άσκηση από τη ζωή μου, ακόμα κι αν πήγαινα στο νοσοκομείο.Ετσι παρόλο που τις περισσότερες φορές οι περισσότεροι μου έλεγαν να μην κουράζομαι ή να κάθομαι στο κρεβάτι και να περιμένω την επόμενη χημειοθεραπεία μου, εγώ δεν άκουγα κανέναν. Το σώμα μου είχε ανάγκη από την άσκηση. Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία, την επόμενη ημέρα το πρωί φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια και βγήκα στον δρόμο. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ περίμενα να δω τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην απόδοσή μου και κυρίως αν θα ένιωθα κουρασμένη ή εξαντλημένη μετά.Οταν επέστρεψα στο σπίτι μου και έχοντας τρέξει 10 χλμ., όχι μόνο δεν ένιωθα εξάντληση, απεναντίας, ένιωθα τις ενοχλήσεις που είχα στο σώμα μου και τους πόνους να έχουν μετριαστεί. Η τάση μου για εμετό το ίδιο. Ο πονοκέφαλος και η θολούρα είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Η ψυχική μου διάθεση και ψυχολογία είχε εκτοξευθεί στα ύψη!Ετσι συνέχισα σε όλη τη μακρά περίοδο που κράτησαν οι χημειοθεραπείες. Θα προσθέσω ότι όσο περισσότερο ήμουν ενεργή και γυμναζόμουν τόσο λιγότερο είχα ανάγκη τα φάρμακα και τα παυσίπονα που παίρνουμε εμείς οι γυναίκες τις επόμενες ημέρες μετά τη θεραπεία. Πολλές φορές μάλιστα δεν παρέλειπα να πηγαίνω για λίγα χιλιόμετρα νωρίτερα από τη χημειοθεραπεία μου. Η άσκηση πιστεύω ότι συμπληρώνει τη θεραπεία που κάνουμε στο νοσοκομείο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι στην Αμερική η άσκηση συνταγογραφείται για τις γυναίκες που νοσούν από καρκίνο.Τι θα αποκομίσει μια
„După chimioterapie am purtat haine sport și am ieșit”
